مهندسان اینتل در تلاش برای بازگرداندن قدرت تکلم به استیون هاوکینگ

حسگر سامانه فعلی تکلمی هاوکینگ بر روی صورتش قرار گرفته و بر اساس کشش عضلات گونه‌ی او کار می‌کند. جاستین راتنر، مدیر ارشد فناوری شرکت اینتل در نمایشگاه CES 2013 که چندی پیش در لاس‌وگاس امریکا برگزار شد اذعان کرد که آقای هاوکینگ با وجود فلج کلی بدن، حرکات جزئی دیگری نیز دارد که می‌توان از آنها کمک گرفت. اگر بتوانیم یکی از آنها را به خوبی به کارگیریم، وی می‌تواند با کدهایی شبیه مورس منظور خود را به طرز ساده‌تری بیان کند.

شرکت اینتل از دهه 1990 میلادی کمک‌های فنی زیادی را به این دانشمند معاصر ارائه کرده است، و حالا زمان به روزرسانی این تجهیزات فرا رسیده است. راتنر می‌افزاید، «تاکنون، این فناوری‌ها چندان مناسب افرادی شبیه هاوکینگ که در روز اطلاعات زیادی را رد و بدل می‌کند نبوده است. ما موفق به تهیه رابط مبتنی بر کاراکتر تازه‌ای شده‌ایم که از قابلیت پیشنهاد کلمات بهتری نیز بهره می‌برد».

طرح اصلی ارتقای ابزار ارتباطی استیون هاوکینگ از ایده‌ی ابتکاری اینتل برای ایجاد فناوری «کمک‌های فراگیر» ناشی شده است. این دسته از گجت‌ها نیازمند زیرساخت پیشرفته‌تری است که شامل دوربین، شتابدهنده، میکروفون و دماسنج است؛ بدین ترتیب دستگاه می‌تواند بیشتر واژه‌هایی که فرد ناتوانی نظیر هاوکینگ - یا هر فرد مشابه دیگر - قصد بیانش را دارد را حدس زده و در تکلم به آنها کمک شایان توجهی کند. از این گذشته، کار با تقویم، مرورگر اینترنت، کار با شبکه‌های اجتماعی و مطالعه به کار آید.

امید می‌رود که این فناوری جدید به هاوکینگ کمک کند افکار علمی و علاقمندی‌های شخصی‌اش را بیش از پیش ابراز دارد. جالب است بدانید وی که يکی از سرشناس‌ترين دانشمندان جهان است، در مصاحبه‌ای گفته که بزرگترين راز هستی که وی را در بهت و حيرت فرو برده، پديده‌ای به نام «زن» است! وی اذعان می‌کند، « زنان، سراسر وجودشان راز است». شاید او درست می‌گوید، همیشه پای یک زن در میان است!

مختصری از زندگی استیون هاوکینگ

استیون ویلیام هاوکینگ در هشتم ژانویه 1942 م (300 سال پس از مرگ گالیله) در اکسفورد در شمال لندن به دنیا آمد. در هشت سالگی همراه خانواده به سن آلبانس، شهری در 32 کیلومتری شمال لندن رفت و در آنجا در مدرسه سن آلبانس مشغول به تحصیل شد. هاوکینگ در حومه لندن در خانواده‌ای تحصیل‌کرده و با فرهنگ رشد کرد؛ پدرش پزشک و متخصص بیماریهای مناطق حاره و مادرش از فعالان سیاسی بود. استیون پسر کوچک اندامی بود که به کندی خواندن را فرا گرفت و هرگز در کلاس درس از شاگردان متوسط کلاس بالاتر نبود!

او بسیار کنجکاو ، خیال‌پرور و دوست‌دار موسیقی بود و از ابتدا علاقه شدیدی به علوم پیدا کرده و به تحصیل ریاضیات و بعدها به فیزیک پرداخت. اگر چه پدرش دوست داشت که او پزشکی بخواند. در سال 1958 او و چند تن از دوستانش موفق به ساخت یک رایانه ابتدایی با کارایی خوبی شدند. وی در سال 1959 موفق به دریافت بورس تحصیلی از دانشگاه آکسفورد شد و آنجا بود که قابلیتهای خویش را به خوبی نشان داد.

به دنبال احساس ناراحتی در عضلات دست و پا استیون در ژانویه 1963 یعنی آغاز بیست و یک سالگی مجبور به مراجعه به بیمارستان شد و آزمایش‌هایی که روی او انجام گرفت علائم بیماری بسیار نادر و درمان ناپذیری را نشان داد. حال، این اعجوبه مفلوج در دانشگاه معروف کمبریج همان کرسی استادی را در اختیار دارد که بیش از دو قرن پیش به اسحق نیوتن کاشف قانون جاذبه تعلق داشت. همچنین وی را انیشتین دوم لقب داده‌اند زیرا می‌کوشد تئوری معروف نسبیت را تکامل بخشد و از تلفیق آن با تئوری‌های کوانتومی فرمول واحد جدیدی ارائه دهد که توجیه کننده تمامی تحولات جهان هستی از ذرات ریز اتمی تا کهکشان های عظیم باشد.